Love Script [ 3 ]

 .

Zacisnęłam pięści, gdy stanęłam przed budynkiem nowej pracy. To był mój pierwszy dzień na stanowisku programisty i nie mogłam niczego spieprzyć. Musiałam pokazać się z jak najlepszej strony – w końcu miałam pracować pod opieką samego szefa, Ichigo. Chciałam nie dość, że wykonać swoją pracę naprawdę dobrze, to jeszcze mieć na mężczyznę oko. W końcu niecodziennie można spędzać czas z obiektem swoich westchnień, który jest już dorosły i żyje swoim życiem. 

Nabrałam sporo powietrza do ust i wskazałam palcem na budynek firmy. 

— Będziesz jeszcze mój! — krzyknęłam. 

— Chcesz odebrać moje dziecko? 

Gdy usłyszałam za sobą męski głos, automatycznie odskoczyłam. Tuż przed sobą miałam twarz Kurosaki’ego, który wpatrywał się we mnie z zainteresowaniem. Zaraz zaczęłam kręcić głową, by zaprzeczyć jego domysłom. 

— To… Skądże! — wydarłam się, po czym ukłoniłam się nisko. — Przepraszam! Nie miałem czegoś takiego na myśli…

— I tak nie miałbyś na to szans — stwierdził mężczyzna, a ja zaczęłam agresywnie kiwać głową. 

— Zgadzam się, jak najbardziej! 

Ichigo spojrzał w moje oczy, więc od razu na mojej buzi pojawił się szeroki uśmiech. Po chwili szef odchrząknął i ruchem ręki zaprosił mnie do budynku. Zacisnęłam dłonie na ramiączkach plecaków, by zaraz ruszyć we wskazanym kierunku.

Właśnie miało się zacząć moje nowe, samodzielne życie. Byłam na to w pełni gotowa. Ale byłam też zdecydowana, by serce prezesa należało wyłącznie do mnie. Uda mi się to, na pewno!

— Ruszysz się? 

Pytanie Kurosaki’ego wybiło mnie z zamyślenia. Zaskoczona pobiegłam w stronę wejścia, starając się ukryć rumieńce. Cholera! Już pierwszego dnia zdążyłam dwa razy zrobić z siebie błazna. Wspaniale! 

— Zaprowadzę cię do biura programistów, gdzie będziesz pracował — powiedział prezes, krocząc u mojego boku. — Zazwyczaj robi to moja asystentka, ale skoro już tutaj jestem, to ja się tym zajmę. 

— Och… — westchnęłam z lekkim uśmiechem na twarzy. — Dziękuję. 

Mężczyzna przymrużył oczy, po czym wzruszył ramionami. 

— Wczoraj widziałem bardzo podobną do ciebie dziewczynę — dodał. — Masz rodzeństwo?

— Nie! — krzyknęłam, ale zaraz ściszyłam głos. — Jestem jedynakiem… Ktoś musiał być po prostu bardzo do mnie podobny… 

— Mhm — odparł. — Już jesteśmy. 

Wytrzeszczyłam oczy, gdy ujrzałam ogromne pomieszczenie urządzone w nowoczesnym stylu. Pomimo dominującej w pokoju szarości i bieli, dodatkowym atutem były akcenty czerni. Dzięki tym trzem barwom biuro wydawało się być profesjonalne, ale moje zdanie zmieniło się, gdy tylko weszłam w głąb, gdzie znajdowały się komputery pracowników. 

Wśród białych biurek znajdowały się liczne figurki postaci z anime, a także książki, które prawdopodobnie służyły do nauki kodów czy poznawania tematyki, którą pracownicy mieli się zajmować. Atmosfera wnętrza tego pomieszczenia w tym momencie wydawała mi się być po prostu… rodzinna. 

— Dziś przedstawiam wam nowego członka załogi — Ichigo Kurosaki wskazał na mnie palcem, przez co wszyscy pracownicy przenieśli na mnie swój wzrok. W odpowiedzi na jego słowa uśmiechnęłam się szeroko i pomachałam do nich dłonią. — Himeori Inoue. 

— Dzień dobry wszystkim — odezwałam się. — Mam nadzieję, że będzie nam się dobrze razem współpracowało! 

— Himeori, prawda? — zapytał jeden z mężczyzn, a gdy kiwnęłam, uśmiechnął się od ucha do ucha. — Wspaniale! Będziesz nam towarzyszył! Potrzebowaliśmy kogoś z takimi zdolnościami jak twoje. Rangiku-san dobrze wybrała. 

— Nie przesadzajmy — zaśmiałam się zażenowana, masując policzek palcem wskazującym. — Dziękuję za pochwały… Dam z siebie wszystko! 

— Powodzenia! — krzyknęli chórem, a ja w odpowiedzi ukłoniłam się. 

— Teraz może was przedstawię — wtrącił Ichigo. — Twoim opiekunem miesięcznym zostanie Renji Abarai. To nasz aktualnie najlepszy programista. — Wskazał ręką na pierwszego od prawej mężczyznę, który zaraz ukłonił się w moją stronę. — Zaraz obok niego stoi Uryuu Ishida, moja prawa ręka. Jakbyś miała jakiś problem możesz się do niego najpierw odezwać. W dalszej kolejności stoją Toshiro Hitsugaya, Ulquiorra Cifer i najbardziej wkurzająca osoba z całego zespołu, Grimmjow Jeagerjaques. 

Wymieniony jako ostatni mężczyzna uśmiechnął się od ucha do ucha. Zaraz odpowiedziałam mu tym samym gestem, choć nie poczułam się zbyt pewnie w jego obecności. Szczerze powiedziawszy wywołał we mnie po prostu strach. 

— No to witamy w naszej załodze — odezwał się Renji i wyszedł przed szereg z wyciągniętą w moim kierunku dłonią. Zaskoczona delikatnie uścisnęłam ją, a on zmrużył powieki. — Ty chyba niedojadasz, co? Zdecydowanie musimy cię zacząć karmić. 

— Oddaję się w wasze ręce — zaśmiałam się. 

— Będziesz miał przekichane — wtrącił od razu niejaki Jeag… coś tam. Kiedyś się na uczę jego imienia, na pewno. 

— Może nie będzie tak źle — odparłam. 

— Z Grimmjowem to bym się zastanowił — dodał Toshiro. 

— Jest wredny. — Uryuu poprawił okulary. — Radzę ci na niego uważać. 

— Przynajmniej nie tak wymagający jak ty — wytknął prawej ręce Ichigo, Grim… coś tam. 

— Nigdy nie wymagam za dużo — westchnął Ishida. — Po prostu nikt nie potrafi sprostać moim wymaganiom. 

— Jesteście okropni — Ichigo przewrócił oczami i spojrzał w moje oczy. Mogłabym odpłynąć, wpatrując się w jego ciemne tęczówki. — Nie przejmuj się tą bandą nolifów. — Wypowiedź prezesowi przerwało buczenie jego pracowników. Spojrzałam na grupę mężczyzn, a Grim… coś tam wystawił w kierunku Ichigo środkowy palec. 

— Uważaj na słowa, szefie — powiedział programista, a Kurosaki westchnął głośno. 

— Zapraszam cię Himeori do siebie — westchnął zrezygnowany szef. 

W odpowiedzi na jego słowa grupa pracowników zaczęła gwizdać. Na moich policzkach pojawił się rumieniec. Może trochę nam kibicowali? Pokręciłam szybko głową – byłam przecież teraz mężczyzną, a Ichigo… on raczej wolał kobiety… prawda?

— Naprawdę nie zwracaj na nich uwagi — westchnął wyraźnie zmęczony. — W szczególności nie bierz słów Gimmjowa na poważnie. Ma problemy z głową, ale to nawet w porządku osoba. 

— Będę to miał na uwadze — odparłam z uśmiechem. 

Weszliśmy do osobistego gabinetu Kurosaki’ego. Prezes wskazał miejsce na krzesło, które znajdowało się przy jego biurku i sam zajął swoje własne miejsce. Od razu usiadłam, by nie musiał na mnie czekać. 

— Chcę grać z tobą w otwarte karty — powiedział po krótkim przeglądaniu dokumentów. — Przyjęliśmy cię nie tylko z powodu twoich umiejętności, które wykazałeś przy Rangiku. — Zmrużyłam powieki, obawiając się jego wypowiedzi. — Zadowalał nas fakt, że ukończyłeś tę samą uczelnię co ja. Współpracujemy z nią, więc kolejna osoba w firmie z tego uniwersytetu będzie dodatkowym atutem. 

Kiwnęłam głową. 

— Dużo mnie nauczyli — wtrąciłam. 

— Domyślam się — odparł. — Dodatkowo polecił cię jeden z naszych profesorów, pan Genryusai Shigekuni Yamamoto. 

Drgnęłam, po czym zaczęłam się nerwowo śmiać. 

— Ach, tak! — krzyknęłam, po czym spuściłam głowę z rumieńcem na policzkach, szukając rzeczy na której mogłabym zatrzymać swój wzrok. — P-Profesor… Bardzo mnie lubił, ale nie byłem wybitną jednostką… Myślałem, że zapomniał o moim istnieniu…

— Kojarzył twoje imię, gdy je przedstawiłem. 

— Ach tak…

— I stwierdził, że byłeś bardzo pomysłowy. — Ichigo spojrzał w moje oczy, a ja przełknęłam głośno ślinę. — Ale chyba pomylił cię z inną uczennicą, bo cały czas mówił o tobie w formie żeńskiej. Nie wytrącałem go z błędu, to nieuprzejme wobec tak wyuocznej jednostki. 

— Ach tak…

— Mam nadzieję, że pozytywnie mnie zaskoczysz podczas współpracy. 

— Ja również… — jęknęłam.