Błogosławieństwo czy Przekleństwo – rozdział 3 [ostatni]

 

Bakugou przekroczył próg drzwi i skierował się w stronę łóżka ukochanego. Wtedy nagle do pomieszczenia wpadło czterech pracowników szpitala. Dalsza akcja rozegrała się dość szybko – lekarze zapoznali się z sytuacją, udzielili pierwszej fachowej pomocy, wywieźli Deku z pokoju i poinformowali chłopaków, aby zaczekali na informację. 

— Co tu się stało? — zapytał Katsuki, zsuwając się po ścianie. — Dlaczego Deku został zabrany?

W tym samym momencie bohater zauważył na ziemi spore krople krwi. Wytrzeszczył oczy, po czym chwycił Todorokiego za kołnierz koszulki i podniósł lekko do góry. 

— Coś ty mu zrobił?! — Zadał kolejne pytanie, tym razem znacznie głośniej. — Dlaczego tu jest krew, do jasnej cholery?! 

— Gdybyś tylko raz wpadł do niego i zapytał co u niego! — krzyknął Shōto. — On tak bardzo za tobą tęsknił!

Katsuki puścił go i usiadł na ziemi z bezsilności.

Czas zaczął płynąć wolniej.

Minęło zaledwie pół godziny od momentu, w którym Izuku został zabrany przez lekarzy i pielęgniarki do sali intensywnej terapii. Bakugō co chwilę zerkał na Todorokiego, który siedział na krześle ze skrzyżowanymi ramionami. 

— Mówił coś? — mruknął Katsuki. 

Shōto spojrzał na niego, po czym uśmiechnął się pod nosem. 

— Mówił, oczywiście, że mówił. 

— Co mówił?! — Bakugō zerwał się z miejsca. — Jak się czuł?! Czy dawał sobie radę?! Był choć przez chwilę szczęśliwy?! Płakał? Cieszył się?!

— Dlaczego martwisz się o co? — zapytał zaskoczony Todoroki.

— A o co innego mam się martwić?

— No… Na przykład o to, co o tobie mówił?

— To nie jest ważne… Chcę wiedzieć czy przez ten krótki czas był szczęśliwy… Czy dałeś mu to szczęście, którego ja nie mogłem mu zaoferować? 

Todoroki wstał z miejsca. 

— Dlaczego ja miałbym mu dać szczęście? — zapytał zdziwiony. — Ja tylko opiekowałem się nim, gdy ciebie nie było. Udawał zadowolenie, każdy jego uśmiech w moją stronę był sztuczny. Poza tym to ty jesteś jego miłością. 

— Myślałem, że między wami coś jest — odpowiedział Bakugou ze spuszczoną głową. Spoglądał w szpitalne kafelki, szukając pomocy. 

Jeżeli Midoriya czekał na jego obecność, a blondyn się nie pojawił – to Katsuki był prawdziwym idiotą. Gdyby tylko znał prawdziwe uczucia chłopaka i z nim rozmawiał… Może wcale nie skończyliby w ten sposób? 

Bakugou chwycił się za głowę i zaczął nerwowo poruszać nogą. Czuł jak jego wnętrze się pali, a pot powoli pojawiał się na jego ciele. Stresował się niewiadomą. Bał się tego, co będzie z jego ukochanym.

Przecież byli ze sobą tak długo… tyle razem przeżyli… 

— Myślisz, że będzie z nim dobrze? — zapytał blondyn, omijając wzrokiem znajomego. Nie chciał, aby ich spojrzenia się spotkały. Oskarżył Todorokiego o zabranie mu miłości, a tak naprawdę tylko chciał ją uratować.

— Zobaczymy ile ma chęci do życia… Ostatnio nie było z nim dobrze — westchnął Shouto i posłał uśmiech rówieśnikowi. — Ale gdyby usłyszał, że tak się o niego martwisz, na pewno by się ucieszył. On naprawdę bardzo cię kocha.

— … i nigdy nie pomyślałby o zdradzie, prawda? — zapytał Bakugou, ale nie oczekiwał jakiejkolwiek odpowiedzi. 

Miał ochotę płakać. Czuł się tak bezradny. 

Nawet nie wiedział, w którym momencie z jego oczu popłynęły pierwsze łzy. Chwilę później, cała twarz Katsukiego zrobiła się czerwona, a policzka niewiarygodnie mokre. 

Płakał. 

Stał przed drzwiami do mieszkania ukochanego. Nie wiedział czy powinien zapukać, ale w końcu przemógł się. Delikatnie zapukał, ale niestety nikt mu nie otworzył. Nabrał więc powietrza do ust i wykonał tę samą czynność mocniej. Tym razem nie musiał długo czekać. 

Ujrzał przed sobą przestraszoną twarz Deku. 

Nie mógł już dłużej czekać – rzucił się w ramiona Midoriyi. Starał się jednocześnie uważać na wózek inwalidzki. 

— Cześć… Izuku — szepnął, gładząc jego zielone, puchate włosy. Nabrał powietrza do nosa. Bił od rówieśnika zapach świeżych mandarynek. Bakugou tak bardzo uwielbiał te perfumy, a ukochany stale ich używał. Nigdy nie zapominał. 

— Kacchan… 

— Przepraszam cię za wszystko… Jestem takim idiotą… — Tłumaczenie Katsukiego sprawiło, że po jego policzkach spłynęły łzy. — Tak bardzo bałem się o ciebie… 

— Ale dlaczego? — Pytanie, które zadał Izuku, sprawiło, że Bakugou drgnął. — Ja… To ja źle… 

— Nie! — krzyknął, odsuwając się od chłopaka. Spojrzenie zdezorientowanych i przestraszonych oczu doprowadziło blondyna do większego płaczu. — Kochanie… — Deku wytrzeszczył oczu. Niewiele razy słyszał to określenie. — Naprawdę… Bardzo cię kocham. 

Oczy Midoriyi błysnęły. Zaraz jednak pokryły się smutkiem. 

— Nie wyobrażałem sobie życia bez ciebie — skomentował, po czym przetarł łzę na policzku ukochanego. — Nie miałem po co istnieć bez ciebie. 

— Jestem takim idiotą. 

— Jest… idealnie.

Bakugou uśmiechnął się pod nosem. Widok zdrowego i szczęśliwego Deku sprawił, że serce blondyna przyspieszyło bicie. Miłość była cudowna.