True Love [ 2 ]

 .

Ze snu Susan wybudza nieoczekiwane szarpanie. Zaskoczona powoli otwiera oczy, starając się odnaleźć źródło pobudki. Jej oczom ukazuje się dziewczyna z wczorajszego wieczoru, dzięki której humor Susan znacznie się poprawił. Zamknięta w ciasnym pomieszczeniu Susan podnosi się, lecz jej ruchy krępują kajdanki z łańcuchami. 

— C-Co się…

— Nigdy już nie będziesz wolna — przerywa niejaka Daisy, spoglądając w drżące tęczówki więźniarki. — To mogę ci już powiedzieć na wstępie. Jeśli chcesz jeszcze żyć, to polecam jak najszybciej odpowiedzieć na moje pytania. 

— A-Ale…

— Nie ma żadnego „ale”!

Susan podskakuje pod wpływem nieoczekiwanego krzyku dziewczyny, a Daisy podsuwa pod swój tyłek dodatkowe krzesło znajdujące się w pokoju i stawia je naprzeciwko schwytanej. Przez chwilę patrzy w jej wciąż drżące tęczówki. 

— To tylko parę prostych pytań — szepcze Daisy, drapiąc się po czarnych włosach spiętych w wysoki kucyk. — Zacznijmy od tego jak się nazywasz?

Usta Susan również zaczynają drżeć, a Daisy zaciska mocno wargi. 

— J-Ja…

— Odpowiadaj! 

— N-Nie wiem, jak się nazywam! — krzyczy Susan, zasłaniając twarz dłońmi. Kajdanki ranią jej nadgarski, ale boi się wydobyć z siebie jakikolwiek dźwięk wyrażający ból. — T-To wy nazwaliście mnie Susan! 

— Tak miałaś zapisane na kartce, którą trzymałaś w ręce — odpowiada przesłuchująca i zakrywa dłonią usta. — Amnezja? 

Nieoczekiwanie podnosi wzrok na Susan i wpatruje się w nią. Uwięziona dziewczyna czuje, jak Daisy w nią wnika. Wyczytuje z niej dane, o których sama prawdopodobnie nie ma pojęcia. Susan czuje jednak dziwne łaskotanie w swoim wnętrzu. Czy Daisy używa właśnie na niej swojej umiejętności?

— Kurwa, faktycznie nie wiesz — mruczy pod nosem dziewczyna, zapisując coś na kartce. — Nathan się wkurzy, jak go o tym poinformuję. 

— K-Kim jest Nathan? — pyta Susan. 

— Kimś do kogo nie chcesz się zbliżać — odpowiada bez namysłu Daisy. — Jest pieprzonym dupkiem, a mimo to inne dziewczyny na niego cały czas lecą… Nie potrafię tego zrozumieć, jak można go lubić?

— A ty dlaczego go nie lubisz? — zadaje kolejne pytanie uwięziona. 

— Nieszczęśliwie jestem jego siostrą. 

Susan przygryza dolną wargę i uśmiecha się pod nosem. Po chwili rozszerza powieki i spogląda w ziemię. 

— Coś sobie przypominasz? — pyta Daisy, podchodząc bliżej.

— Ja…

— Masz starszego brata? 

— Ja… Ja nie wiem… — odpowiada Susan i chwyta się za głowę. Nagły ból w okolicach skroni jest nie do opisania. — Zostawcie mnie! To boli! Ja nie chcę więcej cierpieć! Zostawcie mnie, błagam! 

Daisy natychmiast stara się uspokoić dziewczynę. Niestety nie ma na tyle siły, by ją przygnieść do łóżka. 

— Matt! Pomóż mi! 

Do pomieszczenia wbiega mężczyzna, który odruchowo pomaga znajomej. Wspólnymi siłami udaje im się zmniejszyć odległość między końcami kajdanek, krępując tym samym ruchy Susan. 

 — Uspokój się, Susan — szepcze Daisy. — Dzięki, Matt. 

— To jest ta nowa? — pyta mężczyzna.

Susan spogląda na niego tępym wzrokiem, a po jej policzkach zaczynają spływać łzy. 

— Dajcie mi spokój… 

Zamyka oczy, pozwalając, by głowa swobodnie opadła na poduszkę. 

✯

Przekracza próg wejścia do sali konferencyjnej. Wewnątrz pomieszczenia znajdują się wszyscy członkowie Naczelnego Zgromadzenia. Po twarzach natychmiast rozpoznaje siostrę, Matta, Evę, Jasmine i Jacka. Na ostatniego spogląda z wyraźną wyższością i niechęcią. 

— Rozpoczynamy dziewiąte obrady Naczelnego Zgromadzenia — mówi Eva, gdy Nathan zajmuje kluczowe miejsce przy okrągłym stole. — Zgromadziliśmy się dziś, aby przegłosować dołączenie niejakiej Susan do naszego grona. 

— Nie zgadzam się — mówi wprost Jasmine, która siedzi niemal na końcu stołu tuż obok Jacka. Chłopak jest wyraźnie zdenerwowany. 

— Głosowanie jeszcze się nie rozpoczęło — dodaje Nathan i pochyla się nad stołem. Kładzie na blacie łokcie, a głowę podpiera o splecione dłonie. 

— Uważam, że jest niepotrzebne — odpowiada dziewczyna. — Ta osoba jest niezrównoważona psychicznie. Nie może należeć do naszego grona. Stanowi zagrożenie dla wszystkim. Zresztą Eva wczoraj już ci to powiedziała. 

— Zamknij się, Jasmine — warczy wywołana w rozmowie Eva. 

— Cisza! 

Wszyscy milkną, a Nathan przewraca oczami. Dopiero krzyk doprowadza ich do porządku. 

— Ja odpowiadam za porządek w grupie — mówi spokojnie. — Decyzję podejmiemy zwykłą większością głosów. Oznacza to, że liczą się tylko głosy za i przeciw, nie liczymy wstrzymanych. 

— A co na to Thomas? — pyta Jasmine, krzyżując dłonie. — To on jest przywódcą grupy, a nie ty, Nathan! 

— Thomas nie należy do Naczelnego Zgromadzenia — wtrąca Daisy. — Jego zadania są ważniejsze niż rekrutowanie nowych członków. Do tego utworzył właśnie nasze zgromadzenie. Powinnaś o tym wiedzieć po dwóch latach członkowstwa w zarządzie. 

Brak odpowiedzi ze strony Jasmine kończy spór. Nathan zaczyna więc głosowanie, które przeprowadzone ma zostać poprzez podniesienie ręki. 

— Kto jest za przyjęciem Susan do Podziemia? — pyta Daisy jako protokolantka spotkania. 

Dłonie unoszą Daisy, Matt i Nathan. Eva na widok uniesionej dłoni Godlike’a przygryza dolną wargę. 

— Kto jest przeciw? — zadaje drugie pytanie protokolantka i po chwili spisuje na kartkę jedno imię: Jasmine. — Dwoje osób wstrzymuje się od głosu: Eva i Jack. Susan zostaje przyjęta do Podziemia zwykłą większością głosów. Trzy głosy za, jeden przeciw. 

— Pojebało was — warczy Jasmine, a Nathan nieoczekiwanie uderza dłońmi o stół. 

— Nie wiedziałaś, że wrogów trzyma się najbliżej?

Wypowiedzianym zdaniem kończy spotkanie, a Daisy bez zbędnych słów przekazuje mu do ręki protokół. Nathan spogląda na uśmiechniętą i zadowoloną z jego wypowiedzi Evę, po czym podpisuje pismo swoją parafką.