Ostatnia nadzieja [ Jonghyun ]

Wszystko to, co mam to ta nadzieja, że życie mnie poskleja.

Pusta przestrzeń przypominała mi ciebie, a ciemne ściany krzyczały wręcz z nie namacalnym przejęciem. Wiedziałam, że powinnam być silna: dla ciebie, dla przyjaciół, dla mnie. Jednak z kolejną nocą sen nie przychodził, a piekący w środku ból powodował, że beznamiętnie przyglądając się powale, rozmyślałam o życiu, naszym wspólnym życiu.

Muzyka przepełniała cię i powodowała, że chociaż na chwilę zapominałeś o wszystkim. O zmartwieniach i stresie, presji SM, kłótni Kibuma i nawet o mnie, osobie, która nie powinna była cokolwiek od ciebie żądać. Bo wiedziałam na co się piszę i zaakceptowałam taki los.

W swoich utworach dawałeś wszystkim cząstkę siebie. W tekstach, które z początku mogły wydawać się banalne, lecz po głębszym wdrożeniu odbiorca musiał się zgodzić, byłeś mistrzem poruszania innych. W mowie, piśmie, kompozycji. 

Odkąd zacząłeś pracować w radiu, opowieści zwykłych ludzi były dla ciebie czymś magicznym. Zawsze starałeś się przeżyć to na swój sposób i nigdy nie powinnam oczekiwać, abyś cokolwiek w sobie zmieniał.

Ludzie cię kochali. Nie tylko przez charyzmatyczny, czysty głos, który błyszczał najjaśniej ze wszystkich znanych mi niebiańskich konstelacji. Nawet czasami żartowaliśmy, że to nie może być prawdziwe, abyś tak dobrze nim czarował. Uśmiechałeś się tylko i wzruszyłeś ramionami.

W tych wszystkich chwilach nostalgii, kiedy nie muszę skupiać się na niczym innym niż oddech, wciąż przed zamkniętymi oczami mam twój widok. Siedzisz wygodnie w fotelu, w ręku trzymając długopis, który szybko i sprawnie obracasz w palcach. Po chwili opierasz brodę na dłoni, podnosisz wzrok ciemnych tęczówek i rozglądasz się po suficie, szukając natchnienia. Doskonale zdaję sobie sprawę, że chociaż ciałem jesteś w studiu nagraniowym, myślami wędrujesz hen daleko.

Mogłabym tak obserwować cię godzinami. Fascynowałeś mnie i motywowałeś, za każdym razem, gdy wątpiłam. Mówiłeś, że wszystko będzie dobrze i tuliłeś do piersi. A ja naiwnie wierzyłam w twoje słowa. Bo wiedziałam, co znaczy ból gnijącej duszy.

Po tych wszystkich ciężkich dniach, nie powiem, abym pogodziła się ze stratą, jednak wiem, że tak musiało być. Choć miałam nikłą nadzieję, że przejdziemy przez to. Razem. 

Bo przecież ciągle powtarzałeś jak mantrę:

Wszystko to, co mam to ta nadzieja, że życie mnie poskleja.

Od K: Nie bez przyczyny dzisiaj i o tej godzinie pojawia się wpis. Data bardzo przykra, która zawsze kojarzyć będzie mi się z jedną osobą. To już sześć lat. Spoczywaj w pokoju Jonghyun.