Jim [ 4 ]

 

DRZEWKO BONSAI

Praca szła mi dość szybko. Ponieważ wiedziałam, że złość Jima przeszła, a raczej miałam taką nadzieję. Jednak jego uścisk pozwolił na chwilę odpocząć od twojego tematu.

Palcami wyciągałam kwiaty z wazonu, który postawiony był na witrynie sklepu. Znajdowały się w nim czerwone róże, równo przycięte. Były piękne, krwiste, idealne. Posiadały też ciernie, które potrafiły ranić, gdy się nie będzie uważać.

Zamówienie pozostawione przez Nayeon było dość obszerne, ale proste w ułożeniu. Dwadzieścia osiem róż. Czerwonych.

Kobieta, która dostanie ten bukiet będzie największą szczęściarą na ziemi. Ponieważ bez wątpienia były symbolem miłości.

Gorącej. Namiętnej.

Usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi, a w progu kwiaciarni dostrzegłam Jima. Był szczęśliwy, a uśmiech nie schodził z jego twarzy.

— Już wróciłeś? — zapytałam.

— Minęło dość sporo czasu, mamo — odpowiedział podchodząc bliżej.

— To teraz umyj ręce i na zapleczu możesz zacząć odrabiać lekcje.

Obserwowałam jak nasz syn kieruje się do łazienki, nucąc pod nosem jakąś melodie. Był w iście cudownym humorze.

Zaczęłam się zastanawiać, dlaczego?

— Drzewka bonsai są super — powiedział biorąc do ręki ramię tornistra.

— Też tak uważam.

— Pewien pan powiedział, że są symbolem długowieczności.

— Pewien pan? — uniosłam brew. O kogo mogło mu chodzić?

— Siedział na ławce w parku — zaczął Jim, siadając przy biurku.

Widziałam jak przesuwa tasiemki ozdobne i papier na półkę.

— Opowiadał mi o tych drzewkach.

— Mówiłam ci, żebyś nie rozmawiał z nieznajomymi.

Przygryzłam wargę i odłożyłam bukiet. Zastanawiałam się, czy Jim jest już na tyle dorosły, aby uważać na siebie? A w razie zagrożenia uciec?

— Ale ten pan wyglądał znajomo — stwierdził syn. — Poza tym ciągle się uśmiechał. Był pogodny i miał dużą wiedzę.

Pokiwałam głową na znak akceptacji. Choć obawiałam się  naszego syna, wiedziałam, że jest na tyle odpowiedzialny, że nie rozmawiałby z byle kim.

— Cieszę się  — podsumowałam. — A teraz skup się na lekcjach.

✯

Jim odrabiał lekcje, a ja znów zajęłam się różami. Było to ostatnie zamówienie na dzisiaj. Klient miał po nie przyjść o szóstej. Do tej godziny pozostało dziesięć minut.

Wzięłam ozdobny papier, pasującą, srebrną tasiemkę i ozdobiłam bukiet. Popatrzyłam jeszcze z kilku stron na swoje dzieło, poprawiłam w niektórym miejscu i specjalnie jeszcze raz podcięłam całość.

— Ładnie wygląda, mamo — powiedział Jim, patrząc w moją stronę.

— Tak uważasz?

— Tworzysz najładniejsze bukiety na świecie.

Cieszyłam się, że syn uznaje moją pracę. W sumie dla każdej matki to jest powód do dumy. A moim powodem do dumy był nasz syn — Jim, trzynastolatek z anielskim uśmiechem, łagodnymi oczami, dołeczkami w policzkach.

Usłyszałam ponownie głos otwieranych drzwi. W progu kwiaciarni stał mężczyzna, miał na oko pięćdziesiąt lat, spokojne rysy twarzy i uśmiech.

— Pan Lee Hyun?

Pokiwał głową i podszedł bliżej. Przyglądał się mojej twarzy, później wzrok skierował na Jima. Uśmiechnął się ponownie, tym raz szeroko, a później spojrzał na bukiet, który trzymałam w ręce.

— To chyba moje zamówienie — powiedział.

Jego głos był spokojny, łagodny i dość niski. Miał chrypkę.

— Tak — odpowiedziałam. — Ma pan pokwitowanie?

— Dostałem od właściciela.

Pan Hyun skierował dłoń do marynarki i wyciągnął odpowiedni blankiet.

— To tak naprawdę jego zamówienie.

— Czemu nie przyszedł więc osobiście?

— Coś mu wypadło — westchnął. — Poprosił, abym odebrał.

Nie miałam powodu nie ufać mężczyźnie. Oddałam mu bukiet, przyjmując dowód zapłaty. Był na nim numer zamówienia i wiedziałam, że wydałam je odpowiedniej osobie.

— Myślę, że mu się spodoba — rzucił na odchodne. — Bardzo dziękuję.

— Na pewno się spodoba!

Jim się wyrwał, podchodząc do nas bliżej.

— Chyba tak.

— Mam robi najlepsze bukiety!

Pan Lee ukłonił się nisko i puścił oczko do Jima. Następnie opuścił nasz lokal i wsiadł do czarnego samochodu. A potem odjechał, zapewne do przyjaciela.

✯

Następnego dnia nic się nie wydarzyło. No chyba, że licząc mały armagedon w kwiaciarni. Razem z Nayeon uwijałyśmy się jak w okopie, aby zdążyć ze wszystkim na szas. Zamawiająca firma chciała poszerzyć usługę, więc udało się pozyskać dodatkowe dwa dni.

— To naprawdę duże zamówienie — powiedziała przyjaciółka, ocierając pot z czoła.

— Chyba większego jeszcze nie miałyśmy — odpowiedziałam.

Upiłam łyk kawy z filiżanki i znowu zaczęłam łączyć odpowiednie odmiany tulipanów, lili i gerberów.

— Lecz, gdy to wszystko się uda… — wtrąciłam.

— Będziemy bogate — zakończyła Nayeon.

Nie mogłyśmy udawać, że nas to nie cieszyło. Większe zarobki i możliwość rozbudowania kwiaciarni.

Jim przychodził po szkole, biegł oglądać drzewka, a potem odrabiał lekcje. Nie mogłam mu zabronić, bo wiedziałam, jak cieszy się na ten moment dnia.

Niejednokrotnie powtórzył, że dzisiaj też spotkał “Pana Bonsai” jak nazywał mężczyznę.

— Co się stało? — zapytała Nayeon, gdy kończyłam swoje kolejne zamówienie na wiązankę.

— Martwi mnie ten cały “Pan Bonsai” — odpowiadałam.

Przyjaciółka popatrzyła na moją twarz, wzięła za ręce i spokojnie powiedziała coś, co sprawiło, że uwierzyłam jej.

— Dlaczego?

— Jim cały czas o nim rozmawia — westchnęłam.

— Zobaczysz, wszystko będzie dobrze.

— Ale skąd mam pewność?

— To porządny człowiek.

— Wiesz to?

— Bo zna się na roślinach.

Uśmiałyśmy się. No tak, cała Nayeon.

 — Każdy, kto umie docenić te drzewka, nie jest złym człowiekiem.

— Tak mówi ci serce?

Nayeon pokiwała głową. Musiałam jej zaufać. W końcu nie miałam podstawy, aby oskarżać jakiegoś człowieka o złe intencje. Zwłaszcza, że tylko rozmawiał z Jimem. A nasz syn go uwielbiał.

Od K: Nie miałam tak naprawdę siły coś publikować. Ostatnio dochodzę do wniosku, że blogger wymiera. I z tego powodu jest mi po prostu żal. Ale razem z Talon będziemy tutaj, spokojnie. W końcu mamy tyle jeszcze planów! A poza tym Jim na dzień mamy tak bardzo pasuje. Wszystkiego najlepszego dla wszystkich mam <3