Pogoń – rozdział 3

 .

Zaznaczył na mapie punkt docelowy. Wybrane miejsce miało być ich parodniowym postojem, aby uzupełnić zapasy i zebrać potrzebne informacje. Nie miał zamiaru błąkać się po morzu bez strategii. Poprzedni plan działania dobiegł końca. Zdobył najmłodszego syna władcy i teraz musiał przemyśleć kolejną taktykę. 

— Eijiro! 

Do kajuty kapitana wszedł chłopak o czerwonym kolorze włosów. Uśmiechał się od ucha do ucha, czekając na kolejne rozkazy. Był jedną z tych osób, której Bakugo mógł zaufać. 

— Tak, kapitanie? — zapytał wywołany, po czym wyciągnął swoją szablę i uniósł lekko do góry. — Oddam swe życie dla ciebie, kapitanie! Wydaj mi rozkaz, a wykonam wszystko. 

— Jesteś popierdolony. 

— Tego od nas wymagasz, kapitanie.

Na twarz blondyna wkradł się pogardliwy uśmiech. Spojrzał w stronę pirata i parsknął pod nosem. Był naprawdę na jego każdy rozkaz. Gdyby powiedział mu, aby stał się jego żywą tarczą, Kirishima nie zawahałby się ani minuty. 

— Wznieś się w powietrze, Eijiro. Potrzebujemy zapoznać się z terenem. Wyznaczę ci trasę. Nie będzie dokładna, więc uważaj na siebie. — Ze skupieniem spojrzał ponownie na mapę. Zdążył zakreślić na niej już parę dróg, lecz żadna nie wydawała mu się odpowiednią. — Gdzieś tu musi być jakiś haczyk. Tylko gdzie? 

— Mogę zerknąć? — zapytał oficer statku, zerkając na szkic. 

— Jeśli nikomu nie wyjawisz trasy… — mruknął Bakugo i spojrzał kątem oka na towarzysza. — Żartuję, oczywiście. Ufam ci. 

Kirishima uśmiechnął się szeroko. Znali się od małego, dzielili ze sobą niemalże całe życie, dzięki czemu mieli ze sobą najlepszy kontakt. 

— Poszukiwać na ziemi czy w powietrzu? — Zadane pytanie sprawiło, że Katsuki podniósł wzrok na przyjaciela. Odwrócił mapę w stronę Eijiro i wskazał chłopakowi konkretny punkt. 

— Powietrze — szepnął, po czym przejechał palcem po starym druku pisanym ręcznie. — Z powietrza musisz znaleźć drogę. 

— Drogę? — zapytał zdziwiony. — Droga zazwyczaj do czegoś prowadzi, do jakiegoś celu. Czego zatem tak naprawdę szukamy? 

— Informacji. Jest mi ta droga potrzebna. Źle obliczyłem trasę i musisz ją zbadać z góry. Przypatrz się dobrze, Eijiro — powiedział Bakugou, po czym zwinął kartkę w rulon. — Pokażę ci ją. Wyjdźmy jednak na pokład. Przy dziobie statek nie będzie miał uszu. 

Kirishima przymrużył powieki, ale nic nie powiedział. Wyszli z kajuty kapitana w ciszy. Od Bakugou czuć było nerwową atmosferę, niemalże bił od niego gniew. W ciągu sekundy jego humor uległ zmianie. 

Ale cóż się dziwić… Ktoś postanowił go zdradzić. Ta osoba nie wiedziała jednak, że wieść o podstępie z łatwością dojdzie do Bakugou. Wystarczył jakiś drobny błąd. Tym razem podłoga z góry lekko zaskrzypiała. Kirishima nie zwrócił na to uwagi, ale Bakugou już tak. 

— Więc? — zapytał Eijiro, gdy pojawili się w odpowiednim miejscu. 

Bakugou podszedł do dziobu, opierając się o niego. Przednia część kadłuba była w kształcie niedźwiedzia i z tego powodu statek został nazwany „Czarnym Grizzly” – jako symbol odwagi, wytrwałości i agresji. Załoga miała być silna i stanowić zagrożenie dla aktualnej władzy. 

— Piesza wycieczka — westchnął, gdy przyjaciel podszedł do niego. — Droga została już wytyczona, choć nie jest mi do końca znana. Będziesz musiał trochę poszukać informacji na temat przejścia. Niestety ja nie jestem w stanie się wybrać. Na statku mamy ważnego więźnia, nie mogę zostawić go samego.

— Dobrze. 

— Gdybyś poczuł zagrożenie, nie zastanawiaj się. Uciekaj. To mój rozkaz. Nie waż się go złamać. 

Kirishima uśmiechnął się od ucha do ucha. Po chwili jego ciało zmieniło się w ogromnego smoka o czerwonym kolorze łusek. Proces przemiany nigdy nie trwał długo – dzięki temu podwładny mógł szybko udać się w wyznaczone miejsce i rozpocząć misję. Musiał się spisać. Był w końcu prawą ręką przywódcy. 

— Trzymaj się ustalonego planu! — krzyknął Bakugou, obserwując przyjaciela, który właśnie odlatywał. 

Mógł powierzyć rówieśnikowi każdą misję. Choć zlecił mu pieszą wycieczkę, Eijiro od razu wiedział, że ma polecieć do wyspy i rozpocząć spacer lądowy. Nie było czasu na organizowanie dodatkowej łodzi, więc smokokształtność Kirishimy bardzo się przydawała. 

Westchnienie wydobyło się samoistnie z ust Katsukiego. Pomimo ogromnej wiary w umiejętności podwładnego obawiał się niepowodzenia misji i śmierci przyjaciela. Za każdym razem obawiał się o jego życie. Nie chciał stracić najbliższej mu osoby, która zawsze była przy nim. Od najmłodszych lat. Odkąd zabito rodziców Bakugou, tylko Kirishimie mógł ufać. 

Przywódca zacisnął pięści. 

— Kapitanie! — Krzyk jednego z płynących wraz z Katsukim załoganta zwrócił uwagę przywódcy. — Statek niedaleko! Prawdopodobnie zobaczył Czerwonego i zwrócił się ku nam. 

Może to był jednak zły pomysł?, blondyn zapytał sam siebie. 

— Kurwa mać, nie dość, że wczoraj nas najechali, to dzisiaj też chce im się nas gonić. Mają niesamowite zapędy. Czas im pokazać, na co nas stać. Ludzie, szykujcie się!