Zapracowanie

 

Tobirama x Izuna || Naruto

Obserwując skupioną twarz ukochanego, przygryzł dolną wargę. Położył dłoń na policzku, opierając się na starym, drewnianym stoliku i czekał aż czytający jakiś ważny zwój Tobirama, zwróci na niego uwagę.

— Przestań, bo mnie to dekoncentruje — skomentował drugi przywódca wioski, przewijając dokument nieco niżej. — Muszę to dzisiaj dokończyć. Zalegam już z tym parę godzin.

— Przecież nic się nie stanie jeśli poczekają jeszcze trochę, prawda? — zapytał prowokująco Izuna, oblizując wargi.

W odpowiedzi ujrzał tylko nieznoszący sprzeciwu wzrok.

— No nie patrz tak na mnie! — mruknął mało zadowolony. — Ostatnio masz dla mnie coraz mniej czasu — westchnął, spoglądając gdzieś w bok. — Ta cała rola Hokage bardziej ci zawróciła w głowie niż ja. — Zacisnął mocno wargi. — Ja już się w ogóle nie liczę.

Mężczyzna o białych włosach spojrzał na partnera ze zdziwieniem. Lekko rozchylił wargi, a następnie szybko je zamknął, by nie wybuchnąć śmiechem.

— Ty się dla mnie nie liczysz? — powtórzył Senju.

Izuna przytaknął mu ruchem głowy, patrząc na własne buty.

— Większej bzdury już dawno nie słyszałem — powiedział, podchodząc bliżej. — Powinienem ci jakoś udowodnić, że jesteś najważniejszy?

— Myślę, że tak — odpowiedział od razu, nieco bardziej ożywiony, Uchiha.

Ucieszony zamknął oczy, czekając aż ukochany zbliży się do niego i złoży na jego ustach pocałunek. Oczekując ulubionej pieszczoty, spiął się na palcach oraz postarał się przy tym zachować równowagę. Chwilę później szatyn poczuł na twarzy ciepły oddech z którym uwolniła się przyjemna woń mięty.

— Jakby się nad tym zastanowić jesteś tylko wkurzającym mnie Uchihą — zaczął poważnie Tobirama, starając się zachować jak najniższy ton głosu. — Zawsze starasz się zwrócić moją uwagę, nawet jeśli muszę zająć się pracą, którą kocham.

Po policzkach Izuny spłynęły łzy.

— Jestem problemem? — zapytał przestraszony.

Po chwili zaprzeczył ruchem głowy i chwycił ukochanego za kołnierz czarnej bluzki. Mocno pociągnął Tobiramę w swoją stronę, po czym złączył ich wargi. Na buzie szatyna wdarł się delikatny rumieniec, a krople łez w dalszym ciągu wędrowały po twarzy.

Długo nie musiał czekać na odpowiedź – zaraz do ust został wepchnięty język, który plądrował jego wnętrze. Nie dało to Izunie nawet na chwilę odpoczynku, by złapać oddech. Zaskoczony podniósł powieki i ujrzał te pewne siebie, czerwone oczy.

Uchiha gwałtownie odsunął się od ukochanego.

— Nie lubisz moich pocałunków? — Zapytał Hokage, łapiąc ukochanego za nadgarstki. Dzieliło ich zaledwie dziesięć centymetrów.

— Lubię, ale...

— Jesteś moim jedynym problemem, którego nigdy nie chciałbym się pozbyć — westchnął, po czym objął ciało uspokojonego już szatyna.