Przeciwnik

 

Sett || League of Legends

Wzdycham, gdy kolejne rozszarpane ciało upada na ziemię. Publiczność nie wiwatuje. Walka nie była warta obejrzenia. Wstaję z miejsca i zeskakuję na arenę, aby przyjrzeć się bliżej nieboszczykowi. Młody chłopak, dzierżący w dłoni łuk większy niż on sam, nie żyje.

— Pozbądźcie się tego ciała — mówię ostro do sługów. 

Biorą martwe ciało, nieczule chwytając je za ręce oraz nogi. Widownia zaczyna krzyczeć. Uśmiecham się pod nosem i wystawiam w ich kierunku zaciśniętą pięść. 

— Kto chce się ze mną zmierzyć? — pytam podjarany własnym pomysłem.

Pragnę rozlewu krwi. Nikt się jednak nie zgłasza. 

Boją się. 

Arena w dalszym ciągu milczy, lecz nagle przerywa tę ciszę, krzyk. Podnoszę wzrok w stronę hałasu i widzę małego chłopca. Po jego policzkach płyną łzy. Prawdopodobnie syn zmarłego. 

— Chodź — zwracam się do dziecka. Patrzy na mnie z nienawiścią.

Widzę jak publiczność zaczyna stawiać zakłady. Pewnie zastanawiają się czy odbędzie się walka między mną, a małolatem. Prycham, zdając sobie sprawę, że ludzie areny chcą krwawej walki, której nigdy jeszcze nie było. Sam chcę im ją dać. 

— Pomścij ojca — mówię do niego. 

Chłopiec schodzi z trybun na scenę. Nie czuje strachu. Kieruje nim nienawiść. Ale nie zdejmuję kastetów z pięści. Młodzieniec chce umrzeć z honorem. 

Nie ma szans na wygraną. Wie o tym doskonale, lepiej niż ktokolwiek inny. 

— Nienawidź mnie — szepczę. 

— Jak mogliście go od tak zabić i bezcześcić jego zwłoki! — warczy wściekły. 

Wzdycham, patrząc na niego z góry. 

— Ile masz lat?

— Siedem. 

— Giń z honorem — mówię, po czym uderzam go w podbródek. 

Sparaliżowane ciało chłopaka leci w górę, a z jego ust wydobywa się odrobina krwi. Jest zaskoczony brutalnością z jaką go atakuję, ale nie płacze. Widzę na jego buzi uśmiech. 

Przynajmniej on zostanie zamordowany, pozostawiając dobre imię po sobie, a także, ratując złą renomę ojca.

Zadaję drugie, lecz ostatnie uderzenie. Kastety wbijają się w jego żebra, łamiąc je boleśnie.

Chłopiec umiera, a widownia zaczyna oklaskiwać zwycięzcę. 

— Hazardziści — mruczę do siebie, patrząc na tłum, a chwilę później na zwłoki dziecka. — Pamiętaj, nie warto ginąć za ojców.